‘Met pijn toch naar een mooie tijd’

* Etten-Leur, 2 november 2017 – Aan de Van Oers Marathon Brabant deden zoals elk jaar vele Achilles-leden mee, ieder op zijn of haar eigen niveau. Een knappe prestatie! De Van Oers Marathon is een traditie waar niemand graag mee breekt. Redacteur Marloes Nijland ook niet (in Achilles shirt op de foto), al moest ze wel een stap terug doen in afstand. Je leest hier haar persoonlijk verslag.

“Mijn Singelloop kreeg helaas een staartje. Door de blijvende pijn in de knie en bovenbeenspieren van mijn linkerbeen moest ik de halve marathon in Etten-Leur uit mijn hoofd zetten. Noodgedwongen deed ik een stapje terug naar de 10 kilometer, net als twee andere lopers van mijn groep. Natuurlijk baalde ik enorm. Aan de andere kant komen er nog genoeg kansen op een halve marathon. Nu was het vooral hopen en duimen dat de knie zich goed hield. Voor het eerst had ik weer zenuwen voor een wedstrijd.

Natuurlijk moest eerst de 5 kilometer worden aangemoedigd. Ik wenste bij de Nieuwe Nobelaer groepsleden Nicole en Marianne succes en zocht met Wendy een plekje langs het parcours op, waar we bij toeval op Martin stuitte. Na onze aanmoedigingen was het tijd voor onze wedstrijdvoorbereiding. Soort van, want echt een voorbereiding kun je het niet noemen. Juiste kleding aan, andere lopers tegenkomen (Edwin, Trudie en Tessa) en spullen achterlaten in de Nobelaer. Met nog zeven minuten te gaan bestond de warming-up uit een dribbel naar de start, het startvak in en gáán…  gewoon hardlopen en zien waar het schip strandt. Wendy liet ik gaan, Trudie en ik bleven bij elkaar.

Al op de Bisschopsmolenstraat ging mijn knie pijn doen. Lekker dan, dacht ik meteen. Ik besloot de pijn te negeren en er vooral niets over te zeggen. De pijn zit er vooral als ik te langzaam loop, dus ging ik stiekem iets versnellen. Genoeg om steeds beter de pijn eruit te lopen. Trudie en ik konden hier en daar nog praten, andere bekende lopers in het voorbijgaan aanmoedigen en onderweg zwaaien naar bekenden langs de kant (wat ken ik veel mensen!). In het buitengebied ging ik steeds makkelijker lopen en ergens na zeven kilometer zakte de pijn. Hoera! Vanaf dat moment kon ik heerlijk een hoger tempo pakken. Ik kwam langzaam verder naar voren en kon mijn tempo vasthouden op het laatste stuk van de Streek (wat loopt dat beroerd! maar volgend jaar ligt er nieuwe bestrating, yes) en op de Bisschopsmolenstraat. Daar word je eindelijk begroet door vele mensen langs de kant, het beste gevoel in je laatste kilometer. Ik kon snel de hand van mijn tante even vastpakken als bedankje, en liep toen in een versnelling op de finish af. Heerlijk! Ondanks de pijn heb ik genoten, van de hele beleving, het leegmaken van mijn hoofd en het publiek. Uiteindelijke netto-tijd: 58:09. Naar tevredenheid.

Wendy bleek onderweg opgepikt door Cees van Leest en gecoacht naar een netto-tijd van 53:48. Ik heb volgend jaar nog wat tempowerk te verzetten…

Halve marathon aanmoedigen op de fiets

Mijn dag eindigde niet bij de finish van mijn 10 kilometer… na afloop kleedden Wendy en ik ons om, aten snel een boterham en pakten de fiets voor de aanmoediging van de halve marathon. Aan die afstand waagden Frans, Koen, Kelly en Jolanda uit onze groep zich, en Yvonne (schoonzus van Koen). Ik weet uit eigen ervaring hoe dodelijk saai het buitengebied is tijdens de halve marathon, dus wilde ik zorgen dat onze lopers meer plezier hadden onderweg. Wendy en ik fietsten eerst naar de Molen, zagen onze vier lopers daar samen voorbij komen, fietsten snel door naar de Lazerijstraat voor de volgende doorkomst en toen door naar de Zundertseweg. Daar pikten we Kitty op, ook aanwezig op de fiets.

Aan het einde van het Schuitvaartjaagpad kregen we vervolgens een buitje over ons heen. De lopers leken er minder last van te hebben gelukkig. We moedigden daar iedereen aan die voorbij kwam, wat duidelijk zeer gewaardeerd werd. Nadat Yvonne voorbij was, mochten we helemaal terug fietsen, naar de Muizenstraat en door naar de Oosteindseweg. Hier waren we in gezelschap van enkele Achilles-mensen. Opnieuw konden we onze vier lopers aanmoedigen. Yvonne hebben we niet meer gezien want we moesten snel door. Maar net op tijd kwamen we, wind tegen en door regenbui, op het viaduct bij de Grauwe Polder. Ik heb nog steeds een hekel aan dat stuk, al ging het tijdens mijn 10 kilometer boven verwachting.  

Koen kwam als eerste, gevolgd door Frans en Kelly en daarachter Jolanda. Kort voor hun doorkomst zagen we haar man Kees (dé Kees, jullie kennen hem wel) in tegengestelde richting lopen om Jolanda op te pikken en bij te blijven. Diep respect, want Kees had natuurlijk zelf die halve marathon al gelopen… We pakten onze fietsen op en gingen mee over de Streek. Even praten tegen Frans en Kelly, die het beide zwaar hadden. De benen van Kelly wilden eigenlijk niet meer, toch heeft ze super doorgezet. Vriend Niels fietste ernaast en Kees en Jolanda konden haar later oppikken. Met z’n drieën kwamen ze over de finish, kort achter Koen en Frans. Yvonne zagen we na de finish, die liep de hele wedstrijd keurig in eigen tempo. Wat een prestatie allemaal! En wat heb ik genoten van het aanmoedigen, bijna net zo leuk als het lopen zelf. Volgend jaar kan ík hopelijk op steun rekenen tijdens mijn eigen halve marathon!”

Marloes Nijland 

Jolanda, Koen en Kees zwaaien naar de fotograaf

Kees, Kelly en Jolanda

Frans en Kelly op het viaduct

De uitslag op https://results.chronotrack.com/event/results/event/event-33311

De foto’s (264) van Collin Hermans staan op Facebookpagina van Achilles en op de media-pagina van deze site.

Meer foto’s (925 !) op de website van Paul van Dongen.

Jos van der Reep maakte 705 foto’s, en ook Jaap Lagendijk publiceert een groot aantal van zijn opnames op zijn website.