Stukkie rennen in Griekenland

Spartathlon 2025

Wat kan ik zeggen over deze editie?

Dit is van voor de wedstrijd mijn mening

• Mythisch? Nee
• Speciaal? Nee
• Lang? Ja
• Zwaar?
• Voorbereiding?  Veel
• Fouten dingen gedaan? Ja
• Goede dingen gedaan? Ja
• Vertrouwen erin? 200%
• Veel hoogte meters. Ja 3.000 omhoog en nergens vlak, bij 150 km een bergje van 1.600 meter op en over onverhard naar beneden in het donker.

Tijdens de wedstrijd

• Mythisch? Nee
• Mooi? Nee
• Zwaar? Ja
• Warm? Deze editie 26 graden
• Foute dingen gedaan? Ja
• Goede dingen gedaan? Ja
• Vertrouwen erin? 200%

Direct na mijn uitstappen

• Volgend jaar weer? Nee
• Mythisch? Nee
• Waarom uitstappen? Zie verslag.
• Foute dingen gedaan. Ja
• Goede dingen gedaan. Ja
• Vertrouwen erin om het te kunnen? 200% nog steeds!

Twaalf uur na het uitstappen

• Volgend jaar weer? JA
• Mythisch? Ja
• Vertrouwen erin. Ja
• Waarom?  Weet ik niet maar ik kan het, ik wil deze gewoon afmaken en daar heb ik heel, heel veel voor over. Het komt pas achteraf, het Spartathlon virus, en dat gaat nooit meer weg besef ik nu.
• Leeftijdprobleem? Nee er was iemand van 72 jaar, iemand van 66 die voor de 10 keer meedeed.

Dan nu alles over het totaal plaatje
In 2017 mocht ik voor het eerst meedoen en raakte ik geblesseerd, dat was al heel erg toen. Nooit gedacht dat het er nog van zou komen daarna.

De voorbereidingen
De voorbereidingen beginnen eigenlijk al in januari, dan is de inschrijving en als je inschrijft moet je ook alvast je trainingen en je hoofd die kant opzetten. Het is een loting als je je niet direct kwalificeert, 25% beter dan de eisen en die zijn zeker best hoog. Dat is een saai verhaal dus niet belangrijk, in juni hoorde ik pas dat ik erbij zet, en wist ik al vanaf mei ongeveer dus ben ik daarna de trainingen echt specifieker gaan doen.

Griekenland 24-27 september 2025
Woensdag 24 september is het dan zover en ga ik richting Athene. Daar aangekomen, 30 graden en prachtig weer, zitten we met eigenlijk alle Nederlanders in hetzelfde hotel, alleen zijn er die een crew bij hebben en hebben zelf iets geboekt. Dit vind ik wel jammer omdat het de teamspirit niet geeft die ik had verwacht. Donderdag startnummers ophalen en ook dat was niet wat ik ervan verwacht had, druk en op zijn Grieks chaotisch. Vrijdag mogen we onze dropbags inleveren en dan voel ik toch wel wat meer kriebels op de een of andere manier.

27 september: Race dag!
Om 07:00 uur mogen we weg bij de Akropolis de stad uit. De eerste 5 km zijn vals plat naar beneden en dat loopt best lekker om te beginnen. We lopen over de drukste wegen van Athene de stad uit, één rijbaan is voor ons afgezet en ondanks dat het zaterdag 07:00 uur is, is het druk. Dit wordt nog erger als we de stad uit zijn, over een soort van snelweg door een industrieterrein, waar het stinkt naar uitlaatgassen. Alle posten zijn goed voorzien van water en sportdrank, totaal 75 posten met checkpoint en plaatsen voor dropbags. Ondertussen hebben we al wat vals plat gehad en zijn we bij km 42: mijn 1 dropbag. Nu gaan we langs de kleinere raffinaderijen en ook hier stinkt het. Oude troep zouden we hier zeggen en vuil. Tot km 60 lopen we nog lang de grote raffinaderijen en is gewoon saai. We hebben al wel een paar mooie hoogtemeters weg en bij het klimmen op dat slechte asfalt voel ik wat pieken in mijn heup, vervelend vind ik, maar niet verontrustend.

Richting Korinthe
We gaan richting Korinthe en lopen gelukkig al wat mooier. Alleen die heup, zak er al een keer door en dat pieken wordt ook meer en meer. We gaan nu het kanaal over en daar is een grote post, km 80. Het kanaal is heel bijzonder om te zien en ook mooi. Bij de post neem ik ruim de tijd, heb genoeg over voor de cutoff tijd. Weer op weg gaan we echt achteraf lopen niet supermooi maar veel beter. We lopen door dorpjes waar het erg druk is en je echt scherp moet zijn om niet ondersteboven gereden te worden. De heup vindt het niet leuk meer en ik zak er gewoon door bij iedere stap. Bij km 90 ben ik kwaad op mijn heup en probeer ik het nog met rustiger te dribbelen. Ook dat geeft geen verbetering en ik besluit om stevig te gaan wandelen, 7km/h. ik reken uit dat ik het dan nog binnen 36 uur moet kunnen halen.

Falend lampje
Ondertussen begint het al donker te worden en heb ik mijn lampje, gelukkig in de juiste dropbag, al aan. Alleen deze begint ineens 3 keer te knipperen en valt uit! Ik nog kwaaier, had het opgeladen en drie keer gecontroleerd! Gelukkig zit in de volgende dropbag mijn eigen lampje weet ik. Ik ga steeds meer vooroverlopen en bij de volgende post moet ik 50 meter ervoor al beginnen met stoppen, ik kan niet direct stoppen, anders loop ik alles ondersteboven. Dit gaat nog 2 posten goed, ik moet al wel tussendoor even mijn rug recht proberen te krijgen. Dan zegt er iemand achter mij ineens: ‘Gaat het goed, ben je aan het hallucineren of heb je iets anders nodig?’ Ik vertel van mijn rug en hij blijft even bij mij voor de zekerheid. Bij de volgende post denk ik al aan uitstappen, nog 130 km met deze rug nu al dankzij die heupproblemen. Ik besluit toch door te gaan, tijd zat denk ik!

Het gaat niet meer
113 km is het doek gevallen, dit ga ik niet redden. Er gaat heel veel door mijn hoofd. Inwendig komt er een stroom van kwaadheid en alles aan mij lichaam vervloek ik. Niet normaal zo kwaad als ik ben op mijzelf, ik had er een week ziekenhuis voor over gehad om te finishen.

Niet op eigen kracht naar Sparta
Dan word je teruggebracht naar het hotel in Sparta, daar vervloek ik heel de Spartathlon en vind het een …. wedstrijd. Ik hoor dat er meer Nederlanders zijn uitgestapt (6 van de 10), in het ziekenhuis belandt aan het infuus gehangen. Wanneer ik daarna naar huis bel en ik mijn loopmaatje ook bel, zeg dat het niet de moeite is om hier naar toe te komen, ik er niet aan denk om terug te gaan, hij beter niet kan komen, mocht hij kunnen!

Volgend jaar weer een poging!
Alleen dan komt om een uur of 10 ’s avonds mijn Nederlandse kamergenoot binnen, helemaal van het padje, met die lauwerkrans op zijn hoofd en breek ik. Ik kan wel janken en ben helemaal om. Ik moet terug! Hoe dan ook! Ik ben alleen maar bezig hoe ik het kan gaan doen om hier volgend jaar toch weer naar toe te kunnen. Mits het lichaam deze extreme dingen nog aankan natuurlijk. Het mooie is dat ik na deze race eigenlijk wilde stoppen met het ultra ultra! Alleen nu moet ik nog een jaartje door, erg hoor, deze moet nog afgemaakt worden hoe dan ook. Daar heb ik heel, heel, heel veel voor over. Alleen als het lichaam, de afstanden boven de 150 km, geen roet in het eten gooien natuurlijk.

Nawoord
De heupklachten zijn het gevolg van een aanrijding!
In de eerste week van september, drie weken voor de Spartathlon, ben ik van mijn fiets gereden en de dag erna had ik al klachten, maar heb daar verder niet meer aan gedacht. De trainingen zaten erop en ik heb toen alleen nog in Winschoten gelopen. Daar vond ik het bij 88 km ook genoeg omdat ik eigenlijk te hard liep en bang was om niet hersteld te zijn. Net bevestigd gekregen dat het daar de gevolgen van zijn. Wat een stomme pech!