Richard Rockx liep Unesco Cities Marathon in Italië

* Etten-Leur, 7 maart 2023 – Op 26 februari liep Achilleslid Richard Rockx de Unesco Cities Marathon in Italië. Deze marathon bracht hem langs drie Unesco Werelderfgoederen. Een uitdaging, want tot de start bleef de exacte route onbekend! Weten hoe hij de marathon beleefd heeft? Lees dan hierna zijn verslag.

Waarom een marathon in Italië?

Richard: “In 2018 had ik het met mijn familie in Italië over hardlopen en over de marathon van Rotterdam die ik in 2016 met John Hondeveld en Merie Schoone heb gelopen. Ze zeiden toen: “Bij ons in Palmanova is ook een marathon.” Er kwamen foto’s op tafel met mijn neven in klederdracht en trommels bij een van de poorten van de stad. En toen kwam de vraag aan mij: “Kom je de marathon bij ons lopen?” Het jaar 2019 was voor mij nog te vroeg, ik was net weer begonnen met lopen na een blessure, maar 2020 zou wel moeten lukken. Ik ben toen net na Kerst begonnen met de training, maar in februari werd de marathon afgelast vanwege het coronavirus.

Hoe ging dat verder?

“De marathon zou toen nog in maart worden gehouden en de route zou van Cividale, via Palmanova naar Aquileia gaan. Drie steden die op de Unesco werelderfgoedlijst staan. De editie van 2023 had echter een nieuwe route en vond een maand eerder plaats, namelijk op zondag 26 februari. Dat deze überhaupt door zou gaan, was voor mij een verrassing. Er was namelijk tot eind september nog geen nieuws. Ik kwam er zelf pas 7 november achter toen ik een nieuwsbrief kreeg dat de marathon door zou gaan en ook dat het een maand eerder zou zijn. Bijzonder toch, zo kort van tevoren? Als ik mee zou doen, zou ik 27 november moeten beginnen met de eerste 20km van het trainingsschema. Ik had dus niet heel veel tijd om de knoop door te hakken.”

Maar je deed het toch?

“Ja. Al was het moeilijk. Begin 2020 liep ik nog zo’n 16 tot 18 km op zondag, maar na wat tegenslagen (sleutelbeen uit de kom na het vallen met fietsen, mijn moeder overleden) was ik net weer begonnen om de afstand te vergroten naar een km of 12/13. Ik had me namelijk ingeschreven voor de Zevenheuvelenloop op 20 november (15km). De uitgangspositie was dus niet ideaal. Ik had geen halve marathon in de benen en mijn gewicht was aan de hoge kant (een kilo 10 extra). Na een paar dagen heb ik toch besloten er voor te gaan en heb ik zondag 13 november meteen 17km gelopen om al richting 20km te gaan. De trainingen gingen goed, al was het weer niet altijd best (bevroren drinken op een van de eerste 20km en regen en wind tegen vanaf Dordrecht). Vanuit mijn trimgroep kreeg ik ook support tijdens het lopen vanuit Brecht (B) en de grens met Zeeland vlakbij Woensdrecht. Ik heb niet op heuvels hoeven trainen, want de marathon in Italië ligt in een rivierdelta en dat betekent dat het er vlak is.”

Hoe zat het met die route?

“In de tussentijd kwam er mondjesmaat informatie over de nieuwe route op Facebook. Eind 2022 werd bekend dat start en finish in Palmanova zou zijn en dat Aquileia in de route zou zitten. Een week voor de start werden meer details bekend gemaakt: een rondje de stad in en uit van 3km aan het begin, keerpunt op 23km, dezelfde route terug en er werden een paar straten genoemd en ook dat een stuk onverhard zou zijn. Er werd door wat mensen om een routekaart gevraagd, maar die is er tot op de dag van vandaag niet gekomen. Op vrijdag zijn mijn vrouw Miranda en ik naar Italië gereisd en bij aankomst bleek dat ook de familie in Italië niet meer informatie had dan wij.”

Was de marathon goed verzorgd?

“Op zaterdag heb ik mijn startnummer opgehaald. Dat was prima. Wel is daar een medische verklaring nodig. Ik kon gelukkig een vereenvoudigde procedure volgen als lid van de Atletiekunie. Anders is een sportkeuring nodig met hart/longfunctie in rust en bij inspanning. Je kreeg bij het ophalen ook een goodiebag met o.a. koekjes, handdoek, een fles rode of witte wijn naar keuze en een appel. En dat voor 35 euro inschrijfgeld! Die inschrijving stond overigens nog uit 2020. Het was die zaterdag aangenaam weer, maar niet echt warm met ongeveer 12 graden. Ik heb toen nog een laatste rustige training gedaan van 5km, wat daar mooi kan vanaf het plein, de poort uit, een rondje rond de stad en weer terug naar het plein.”

En toen kwam de wedstrijddag

“Op 26 februari was het een stuk kouder qua gevoelstemperatuur. Dit kwam door de bora, wat een vrij krachtige koude wind is. De bogen die bij de start en finish op het plein stonden waren veiligheidshalve afgebroken. Vijf minuten voor de start was er nog niemand in het startvak op het centrale plein. Lastminute stond toch iedereen erin om te beginnen aan de halve en hele marathon. Even aftellen en met een kanonschot was de start een feit. Mijn vrouw Miranda stond na honderd meter al mij aan te moedigen en mijn neven stonden met trommels in de poort (porta Cividale) de stad uit. Zwaaien konden zij natuurlijk niet, dat zou je meteen horen. Na een paar kilometer op de rondweg rond de stad gingen we via porta Aquileia weer richting het plein (Piazza Grande). Over een uur of vier ben ik hier pas weer, dacht ik toen. Maar zo’n 20 minuten later kon ik weer naar mijn neven zwaaien die nog op dezelfde plek stonden en mijn vrouw die net buiten de poort was gaan staan, nu samen met mijn tante.

Een paar kilometer later gingen we naar links een paadje in dat even later onverhard werd. Vanaf 9km volgde de route provinciale wegen waar je niet kan komen op de fiets of te voet. Pas bij 19km waren er weer enkele toeschouwers bij Terzo d’Aquileia. Maar onderweg gingen we een aantal keer op en neer, dus ik heb wel de andere lopers voor en achter me gezien.

De halve marathon lopers hadden een keerpunt bij 13km dus die zag ik niet meer en de snelste marathonlopers was ik al tegengekomen. Bij 23km mocht ik beginnen aan de terugweg en kwam ik alle lopers achter mij tegen tot de bezemwagen. Toen werd het stil met nog 17km te gaan zonder aan te moedigen en aangemoedigd worden, alleen als tegenliggers. En ook de wind stond nu schuin van voren in plaats van schuin van achter. De brug en de tunnels gingen wat stroever dan op de heenweg, maar ik wist al wat er komen ging. Na een dipje rond de 32km ging het de laatste 6km, na de laatste tunnel, weer wat beter. Het was Miranda gelukt om samen met een van mijn neven de stad uit te glippen om mij nog aan te moedigen op dit lastige deel van de marathon.

Inmiddels was ik er ook achter gekomen dat de route niet precies dezelfde route terug zou zijn. Wel het onverharde pad weer, maar dan met de vlag op het centrale plein in zicht op 400m was er toch nog 2km af te leggen in een extra lusje. Dat ging best nog wel lekker eigenlijk. Ik zag nog een gebouw dat ik niet eerder had gezien, wat een kazerne van Napoleon bleek te zijn. Een paar minuten later zag ik de vlag voor de derde keer recht voor me en mocht ik wel rechtdoor naar de finish.”

Daar was dan de finish…

“Ja! Na 4 uur en 18 minuten stonden mijn oom, Marco en Miranda klaar om me te feliciteren. Eerst in een sinaasappelpartje bijten en bekertje thee leeggedronken. Toen kreeg ik van de organisatie de medaille omgehangen en dan lekker even liggen bij de massage, dacht ik. Helaas was de massagetent al opgeruimd. De volgende keer zal ik proberen wat eerder binnen te zijn… Nog een laatste bijzonderheid: er waren 20 pacers op de marathon voor 180 deelnemers!”